زندگی کافرانه سخت است!

الف. مقدمه

در مقابل سؤال‌های مقاله قبل سؤال‌های دیگری نیز قابل‌طرح است؛ آیا اگر اعتقاد به خدا را رها کنیم وزندگی ملحدانه‌ای در پیش بگیریم چه چیزی بر ما افزوده می‌شود؟ آیا عمر ما چند برابر می‌شود؟ آیا شوقی غیرقابل وصف و لذتی غیر قابل‌بیان نصیب ما می‌شود؟ آیا از شدت لذت از زندگی تنها به دلیل انکار خدا لحظه‌هایمان پر از اطمینان و آرامش می‌شود؟ پاسخ به این سؤالات روشن است و درعین‌حال می‌تواند ما را در یک تصمیم‌گیری جدی کمک شایان کند.

ب. تنگی و مشقت کمترین ثمره زندگی ملحدانه

خداوند متعال می‌فرماید: «مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْري فَإِنَّ لَهُ مَعيشَةً ضَنْكاً؛ هر کس از یاد من روی‌گردان شود، زندگی [سخت و] تنگی نصیب او خواهد شد.»[1] در این آیه شریفه نیز دو نکته قابل‌توجه است:

اولا «ضنک» در لغت به معنای مضیق بودن و تنگی است و آیه شریفه زندگی بدون یاد خدا را این‌چنین توصیف می‌کند؛[2] زندگانی تنگ و دشوار که همراه با حرص و طمع سیری‌ناپذیر هرگز روی آرامش نمی‌بیند حتی اگر بهره‌مند از امکانات رفاهی فراوان باشد. در مقابل این زندگانی، زندگانی مؤمنانه وسعتی مطلوب دارد و همراه با گوهر ایمان و قناعت و صبر و ... بهره‌مند از آرامش می‌گردد.

ثانیاً: «ان» از ادات تأکید است و برای از بین بردن شک و تردید به کار می‌رود. گویا آیه شریفه می‌خواهد خط بطلانی بر همه تردیدهایی بکشد که برای یاد خدا چنین ثمره‌ای باور ندارند. در عصر ما بحران معنویت و پوچ‌گرائی (نهیلیسم) که در میان بسیاری از فراموش کنندگان خدا وجود دارد در این تردید غوطه‌ور است.[3] به‌راستی بدون یاد خدا و اعتقاد به‌ روزجزا و سرگیری زندگی مؤمنانه، راهی جز پوچ‌گرائی برای ما باقی نمی‌ماند.

ج. نتیجه‌گیری

حال باید تصمیم بگیریم و ببینیم با اعتقاد به خدا چه چیزی به دست می‌آوریم و با انکار خدا چه بهره‌ای به چنگ می‌آوریم آنگاه عقل را قاضی کنیم و دریابیم که کدام مسیر عاقلانه‌تر است؟ انکار خدا وزندگی ملحدانه و یا پذیرش خدا وزندگی مؤمنانه؟

به‌راستی ـ همان‌طور که آیات قرآن به ما گوشزد می‌کنند ـ اگر اعتقاد به خدا وزندگی مؤمنانه باعث «آرامش» ما می‌شود و متقابلاً انکار خدا وزندگی ملحدانه سبب «تنگی و مشقت» می‌گردد چرا خویشتن را از گوهر ایمان به خدا محروم نماییم؟ آری باایمان به خدا نه‌تنها چیزی از کف ما نمی‌رود بلکه بزرگ‌ترین ثمره به دستمان می‌آید و با انکار خدا نه‌تنها چیزی به دست نمی‌آوریم بلکه بالاترین ضربه و ضرر بر ما وارد می‌شود.