مسیر جاوید

یکی از سوالاتی که هم درباره انبیاء و هم درباره معصومین علیهم السلام وجود داره اینه که این بزرگواران هم معجزه داشتند، هم مستجاب الدعوه بودند و هم علم غیب داشتند. پس چرا خودشون این همه بلا و مصیبت رو متحمل می شدند. چرا موقع این بلا ها از قدرت های خودشون استفاده نمی کردند؟

این سوال دو تا جواب داره:

اولا همون طوری که وقتی مدیر یک سازمان به کارمندش امکاناتی مثل ماشین یا اسلحه می ده به کارمندش می گه که حق استفاده شخصی نداره، خدا هم که به این بزرگواران این قدرت ها رو داده اجازه نداده که از این قدرت استفاده شخصی بکنند. همون طور که یک نیروی نظامی تفنگ در اختیار داره ولی توی دعوا های شخصی خانوادگی یا خیابانی حق استفاده از اون تفنگ رو نداره. اما کسی نمی گه: «اون که تفنگ داشت، چرا از تفنگش استفاده نکرد؟.»

ثانیا قراره که این بزرگان برای ما الگو باشند. برای مثال فرض کنید وقتی بچه کوچک حضرت رسول (به نام ابراهیم) از دنیا رفت، حضرت رسول ایشون رو از طریق معجزه زنده می کرد. بعدش آیا می تونست به مردم بگه که شما توی مرگ عزیزانتون صبر کنید؟ یا اگر امام حسین در مقابله با لشگر یزید از قدرت های آسمانی ش استفاده می کرد کسی به دستورات ایشون درباره جهاد اهمیتی می داد؟[1]